"इतर ठिकाणाचा थकवा इथं मी विसरून जातो. इथं माझा सारा आराम, इथं माझा विसावा. येथील कामानं मी दमत नाही, उलट अधिक उत्साह येतो."
"रामू त्या जागेजवळ येतोस ?"
"चल."
दोघे त्या मध्यवर्ती जागेजवळ आली. सोनी हात जोडून उभी राहिली. रामूनेही हात जोडले. कोणी बोलले नाही, थोड्या वेळाने सोनी म्हणाली, "चल, आता जाऊ."
"येथे लवकरच फुलांचे ताटवे दिसतील आणि मी मुद्दाम रंगारंगाची फुले या हिरव्या गवतातून लावणार आहे. पाहाताच डोळे सुखावतील." रामू म्हणाला.
"तुला आज कामावर नाही जायचं ?"
"जायचं आहे तर."
"मग आमच्याकडे भाकर खाऊन जा. मी करून देत्ये. येतोस ?"
"आता तुझ्याच हातची भाकर नेहमी खायची आहे."
"परंतु नेहमी खाण्याला मिळण्यापूर्वी मधूनमधून खाऊन बघ. कशी लागते बघ. माझी परीक्षा घे."
"परीक्षा कधीच घेतली आहे. परीक्षेत पास आहेस."
"कितवा नंबर ?"
"पहिला."
"आणखी कोणाची परीक्षा घेतलीस ?"
"कोणाची नाही. सोन्ये, तू चावट आहेस. चल लवकर."
सोनी व रामू घरी आली. मनूबाबा चूल पेटवून शेकत बसले होते.
"इतक्या थंडीत सोन्ये तू कशाला उठतेस.?" त्यांनी विचारले.
"आम्हांला नाही थंडीबिंडी." ती हसत म्हणाली.
"बागेत गेली होतीस. होय ग ?"
"हो. आणि आता रामूला भाकर करून देत्ये. तो ताजीताजी भाकर खाईल व कामाला जाईल. बाबा, तुम्ही जरा दूर होता ? चुलीवर तवा टाकते."
