एके दिवशी सोनी बाहेर गेली होती. संपतरायांच्या वाड्यावरून जात होती. संपतरायांनी तिच्याकडे पाहिले. सोनीला हाक मारावी असे त्यांना वाटले. परंतु इतक्यात त्यांची पत्नी इंदुमती त्यांच्याजवळ आली.
"काय बघता?" तिने प्रेमाने विचारले.
"त्या विणकराची मुलगी." तो म्हणाला.
"बाकी त्या मनूबाबाची कमाल आहे हो. त्या पोरीचं तो सार करतो. एवढीशी होती. तेव्हापासून त्यानं ती वाढविली. तिचं हगमूत काढलं. आजारीपणात जपलं. तिला भरवी, तिला खेळवी. तिच्या बरोबर नाचे, हसे. तिला लिहावाचायला सुद्धा शिकवितो. बायकासुद्धा करायला कंटाळतील. परंतु मनूबाबा सारं आनंदानं करतात. आणि मुलगीही कशी आहे सुंदर, ती काय पाहाते आहे?"
"ती आपल्या बागेतील फुलांकडे बघत आहे."
"केसांत घालायला हवी असतील."
"चल, तिला आपण देऊ फुलं."
"थांबा, मी गड्याला सांगते."
परंतु इतक्यात सोनी तेथून पळाली. संपतरायांचा कोणीतरी नोकर तिच्यावर ओरडला. ती घाबरली. धापा टाकीत ती घरी आली. मनूबाबा स्वयंपाक करीत होते. सोनी रडत होती.
"काय झालं बेटा?" त्याने प्रेमाने विचारले.
सोनी बोलेना. ती त्याच्याजवळ आली. त्याने तिच्या केसांवरून हात फिरविला. तिच्या पाठीवरून हात फिरविला. सोनीचे रडे थांबले.
"का रडत होतीस?" त्याने पुन्हा प्रश्न केला.
"बाबा, आपल्या घराजवळ एखादी बाग करा ना. लहानशी फुलांची बाग. त्या बागेत तुम्ही नाही काम करायचं. मी व रामू त्या बागेत खपू. आम्ही खणू. फुलझाडं लावू. पाणी घालू. रामूनं कबूल केलं आहे. कराल का बाग? लहानशी असली तरी पुरे. परंतु कुठं करायची? आपली अशी जागाच नाही. किती तरी जमीन पडली आहे पलीकडे. त्या खळग्याजवळ. आपणाला ती घेता नाही येणार का?
४२*मनूबाबा