पान:वाहत्या वाऱ्यासंगे.pdf/१७

या पानाचे मुद्रितशोधन करतांना काही समस्या उद्भवल्या आहेत

 मग सगळीकडे गोंधळ. वाईच्या घरासमोर चिडलेल्या लोकांचा जमाव कुणा एकाच घर पेटवायला आलेला. हो वाई तरतरा त्या घरासमार ढालीसारखी उभी राहिली. घर वाचलं.
 एखादी रविवारी सकाळ. सार्वजनिक संडास सफाईचा कार्यक्रम सेवादलाने ठरवलेला, सार्वजनिक जीवनात प्रतिष्ठा असलेली माणसे अशा कार्यक्रमात पुढे असत. आईपपांचे शेपूट म्हणून मीही जाई. सर्व सैनिक मन लावून सफाई करीत. मैल्यात बुडवलेले हात मला आयुष्यभराची समृद्धी देकन गेले.
 एखाद्या सकाळी टपऱ्या स्टेशनवॅगनमधून नाहीतर टांग्यातून वसंत वापट. सुधाताई वर्दे, आवावेन , लीलाधर हेगडे आणि भुगी , श्यामी अशा मुली उतरत . शहादा वा नंदुवार असे कलापथकाचे कार्यक्रम असत . ही मंडळी आली की आई तर खूश असेच, पण मीही वहरून जायची. पुढच्या हॉलमध्ये त्यांच्या तालमी चालत. मुलींचे लवलवून नाचणे , तालाचा धुंद ठेका , लीलाधरचा खडा आवाज ... मला मनोमन वाटे, आपणही गावे , मनमुक्त नाचावे . पण बहुधा सगळ्यांनाच वाटे की मी म्हणजे शकुंतलावाईंना त्रास देणारा एकुलता एक डिंकाचा लाडू . श्यामीमुगीच्या भाग्याकडे मी आसुसल्या नजरेने पाही. कलापथक हे माझ्या लेखी एक रंगीत स्वप्न होते.
 असे शेकडो प्रसंग आज डोळ्यासमोर आकारताहेत. आई-पपांनी सेवादल शाखेवर जाण्यासाठी कधीही सक्ती केली नाही. आईला मात्र मनोमन वाटे की मी रोज शाखेत जावे. ती अनेक वर्षे शहरप्रमुख होती. मी हट्ट केला वा मूर्खासारखी वागले की ती पाठीत धपाटे घाली. चिमटे चारोळ्या देई. अशा वेळी मी संतापून म्हणे , "समितीत जाईन!"
 आणि एकदा खरंच गेले. पण गुदमरायला झालं. पुन्हा फिरकले नाही. एवढं खरं की मग मात्र सेवादलाची झाले ती माझ्या निर्णयाने. माझा ओढा शाखेपक्षा कलापथकाकडे जास्त असायचा आणि इंदूताई लेले अशी शिस्तीची की ती शाखेत न येणाऱ्या मुलींना नाचात घेत नसे. सेवादलात वशिला नसेच. वाईंची मुलगी म्हणून सुट नव्हती. तेव्हा शाखेचा भोज्जा अधुनमधुन शिवावाच लागे.
 इंदूचा तो तेजदार लखलखीत आवाज. जणू आरपार कापीत जाई. ती पोवाडा म्हणायला लागली की नवरसांचे शोभादर्शक जणू तिच्या कातीव गोऱ्या चेहऱ्यावर भिरभिरायचे. महात्माजींच्या पोवाड्यातला त्यांच्या खुनाचा प्रसंग. प्रेक्षकांच डोळे भरून येत , हुंदका गळ्यात दाटे .

स्वातंत्र्य सूर्य उगवला
अही पूर्वेला , हिंद देशाला ...
सोन्याचा दिवस अहा आला SS

॥ १२॥ वाहत्या वाऱ्यासंगे ...