पान:वाहत्या वाऱ्यासंगे.pdf/३४

या पानाचे मुद्रितशोधन करतांना काही समस्या उद्भवल्या आहेत

रेडिओत भाषणं करावीत ....
 "वाटायचं ना?" मी.
 "होऽऽ" मोठा सामूहिक आवाज.
 "तर अशी ही आमचा सरू रात्रीच्या शाळेत जाऊ लागली. फाडफाड वाचू लागली. पाटी भरून लिहू लागली आणि चौथीच्या परीक्षेत चक्क पहिल्या वर्गात पास झाली. मग रात्रशाळेतल्या वाई घरी आल्या. आईवडिलांना समजावून गेल्या. सरूसाठी निळा झगा नि पांढराफेक पोलकं देऊन गेल्या.
 सरू शाळेत जाऊ लागली. ती सातवीत बोर्डाला पहिली आली. आई म्हणू लागली की आता पोर शाणी झाली तिचं शिक्षण बंद करा. बाबान घरी पावणा आणला. सरूला बघायला. मग सरून काय केलं?" माझा प्रश्न.
 एकीनं धागा पकडला
 "सरू लई रडली, जेवली न्हाई की खाल्ली न्हाई. दोन दीस उपाशी ऱ्हाईली."
 "मग?" माझा प्रश्न
 "आई म्हणाली मॅट्रिक काढून घरी बसवा. तवर शिकवा.” एकीचं उत्तर.
 नाय नाय उलट बापानं चांगलं झोडलं असलं. आईचं काय चालतंया घरात!" दुसरीची शंका
  सरू नाकासमूर चालनारी हाय. तिचा बाबाला इसवास हाय. तिला त्यांनी शिकू दिलं असतं. ताई तिचं शिक्षान मध्यात थाबवू नका. मला लई रडू येईल मंग." एक धिटुकली बसल्या जागेवरून सांगू लागली. मग आमची सरू मॅट्रिकला पण पहिल्या वर्गात पास झाली, मग ती कॉलेजात गेली. कुणाच्या मनातली सरू डॉक्टर झाली. तर कुणाच्या मनातील मास्तरीण. कुणाच्या मनातील नर्स तर, कुणाच्या मनातील रेडिओत बोलणारी !
 हे झाल मनातल्या आणि गोष्टीतल्या सरूच. पण खऱ्याखुऱ्या सरूचं काय झालं असेल ? खरंच, काय झाल असेल त्या सरूचं ?

܀ ܀ ܀

उमलतीचे रंग, गंध ॥२९॥