श्रीगुरुचरणस्मरनस्तवननमन भद्र सर्वदा साचें. श्रीगुरुगुनकीर्तन जें, तेंचि तपज्ञान सर्व दासाचें. ॥१॥


श्रीगुरुच्या उछिष्टें होय विमळ, जेंवि आशय ज्ञानें. तुटतो गुरूपदेशें जैसा, तैसा न पाश यज्ञानें. ॥२॥


गुरुनें जीव शिवचे, बहु बरवी प्रकटूनि हातवटि केला. वृद्ध तरुण शांतनुनें न पसरवुनि, जेंवि हात वटिकेला. ॥३॥


गुरुराज जनक, जननी, बंधु सुहृन्मित्र, सोयरे, स्वजन. भजन श्रीगुरुचें तें गंगावाराणसीगयाव्रजन. ॥४॥


संसारात श्रीगुरु परम हित, न अन्य सोयरा जीव. शिष्यातें मधुप करी, आपण सुरसाढ्य होय राजीव. ॥५॥


सर्वस्व श्रीगुरुला अर्पुनि उत्तीर्ण शिष्य होय न तें कृत्य स्मरुनि, वहावें परिचरणीं देह, जेंवि तोय नतें. ॥६॥


मुख्य प्रसाद गुरुचा होतां, हरिचाहि बहुत बा ! होतो. इछावें कृत्य करिन मी प्रथम मजचि दहांत बाहो तो. ॥७॥


जरि गुरु वळे, हरिहरहि, बहुकाळ नको यशास तरि होया. वश कर्णधार होतां, लागे म्हणणें कशास तरि ‘ हो ! या. ॥८॥


ब्रह्माविष्णुमहेश्वर साक्षात् श्रुतिगीतमहिम गुरु ज्यांस, ते अन्य संसृतीसहि उन्मूळिति, जेंवि अहिमगु रुजांस. ॥९॥


गुरु बंध, गुरु परिग्रह, गुरु पुत्रहि, गुरु तसाचि वाटावा. दाटावा तद्विरहें कंठ, मग न कां भवाब्धि आटावा ? ॥१०॥

उपसंहार ( गीतिवृत्त )

गुरुभक्ताच्या कार्या याव्या, म्हणऊनि या दहा आर्या भक्तामयूरें धार्या लिहिल्या; रुचतिल न कां जना आर्या ? ॥११॥


हे साहित्य भारतात तयार झालेले असून ते आता प्रताधिकार मुक्त झाले आहे. भारतीय प्रताधिकार कायदा १९५७ नुसार भारतीय साहित्यिकाच्या मृत्युनंतर ६० वर्षांनी त्याचे साहित्य प्रताधिकारमुक्त होते. त्यानुसार १ जानेवारी १९५६ पूर्वीचे अशा लेखकांचे सर्व साहित्य प्रताधिकारमुक्त होते.