असलेली छल्लों त्याच्याकडे लक्ष न देता शांतपणे उभी होती. मी गेले आणि छल्लोला हाक मारली. तशी तिने ओरडून सांगितले.
"गुडियाँ, भवरुनाईचा लेक मला छिनाल म्हणाला. आज तो, उद्या आणखी कोणी, परवा तिसरा कोणी, मला माय नाही, बाप नाही, नवरा नाही. नकळत्या वयात सगळेजण मरून गेले. धन्नूकाका आणि बडी, मी चार पैसे कमावते म्हणून तोंडानं बोलत नाहीत. पण त्यांनाही वाटतं की ही रांड छिनाल आहे. मी कुणासाठी जगू? मी इथेच मरणार आहे. मला कोणी बोलवू नका. मरू द्या एकटीला. पुढच्या जन्मी असेच मरण मागणार आहे मी देवाला."
मनहरभैयाला राहवलं नाही. तो पुढे येऊन विहिरीत वाकत ओरडला. "छल्लो बाहेर ये. तू एकटी नाहीस." त्याचे शब्द तोडीत छल्लो आतून ओरडली. "बाबूजीने बुलार लाओ भाईसाब. नाही तो म्हनं मरवा देओ..."
हा सगळा गोंधळ कचेरीत बाबूजींपर्यंत गेला होता. ते काम अर्ध टाकून विहिरीपाशी काठाशी उभे राहून त्यांनी हाक मारली. "छल्लो... बिटियाँ बाहेर ये. कोण म्हणतं तुला भाऊ, बाप नाही? या सगळ्यांना साक्षी ठेवून मी तुला सांगतो की तू माझी बिटियाँ आहेस. गावातली कुणीही व्यक्ती तुला वाकडा बोल लावणार नाही. माझं... तुझ्या बापाचं ऐक. तू बाहेर ये."
ओल्यागच्च कपड्यात कुडकुडणारी छलकन्. अंगभर खरचटून रक्ताळलेले. ती वर आली आणि बाबूजींच्या छातीवर डोकं ठेवून ऊर फोडून रडली. रडता रडता अचानक थांबली आणि घरात निघून गेली. घरी जाऊन माताजींना सगळी हकीगत सांगतो आहोत तोच कोरडी साडी नेसून छलकन् आली. तिच्या हातात राखी होती. पुढे होत तिने ती राखी मन्नू भैयाच्या हातावर बांधली.
"बाबूजींनी बेटी मानलंय मला. मनहरभैया गुडियाॅंसारखीच माझ्यावरही तुमच्या मायेची चुंदडी पसरून टाका."
बोलता बोलता तिचा गळा दाटून आला. कधी नव्हे ते माताजींनी छलकन् ला अगदी जवळ ओढून घेतले. तिच्या डोक्यावरून हात फिरवीत, डोळ्यातले पाणी पुशीत माताजींनी भैयाला बजावले,
"मन्नाबेटा, गुडियाँला दूर कर एकवेळ, पण या धर्मबहिणीला कधीही अंतर देऊ नकोस."
पान:कथाली.pdf/३४
या पानाचे मुद्रितशोधन झालेले आहे
२८ /कथाली