“ एकदा ऐकल्याने नाव थोडेच लक्षात राहाते !”
“ त्या पाड़ा मैत्रिणी आल्या. झाडाआड लपा. गंमत होईल. लपा. ”
“ तुमच्याआड लपते.”
“ मी जातो. तुम्ही येथे लपा. ”
तो गेला. हेमा तेथे लपून राहिली. मैत्रिणी पाहात पाहात येत होत्या.
“ तुम्हाला इकडे मुख्य प्रधानांची मुलगी दिसली का ?” एकीने विचारले.
“ मी माझ्या विचारात होतो. माझे लक्ष नव्हते. त्या हरवल्या वाटते?” त्याने विचारले.
" इकडे ती पळत आली."
“ उडी नाही ना घेतली नदीत ?” त्याने गंभीरपणे म्हटले.
“ तुम्ही पाहा हो आमच्यासाठी, ” मैत्रिणी म्हणाल्या.
“ शोधतो हा.”
शिरीष मागे वळला. इकडे तिकडे खोटेच शोधू लागला. आणि तो त्या झाडाजवळ आला. त्याने टाळ्या वाजवल्या. मैत्रिणी धावतच आल्या.
“ आहे का हो ?”
“ ह्याच का, बघा. ”
“ अहो हीच. हेमा, किती बाई शोधायचे तुला. हे होते म्हणून सापडलीस."
“ जातो मी. ?"
“ आभारी आहोत आम्ही.”
शिरोष निघून गेला. हेमा पुन्हा पळणार होती, परंतु मैत्रिणींनी तिला बळकट धरले.
“ धरता काय ? त्यांना काही द्यायला नको का ? मी रस्ता चुकून घाबरून उभी होत्ये. त्यांनी तुमची व माझी भेट करून दिली. त्यांना काही द्यायला नकी का ?"
"काय द्यायचे ?"
“ ही आंगठी देऊ ?”
“ वेडी आहेस तू. चल आता घरी. ”
