या पानाचे मुद्रितशोधन झालेले आहे



शि री ष
 हे मा

♣ * * * * * * ♣








 शिरीष ब हेमा ह्यांचे लग्न लागले. शिरीष आता एक प्रधान झाला होता. राहायला मोठा राजवाडा होता. सुखाला तोटा नव्हता. परंतु शिरीष सुखी होता का? आपला पती दु:खी आहे. ही गोष्ट हेमाच्या लक्षात आल्यावाचून राहिली नाही. प्रेमाला ताबडतोब सारे कळते. प्रेमाचे क्ष किरण हृदयापर्यंत जाऊन पोचतात व तेथे काय चालले आहे ते त्यांना समजून येते. प्रेमाला जशी नाडी कळते, तशी जगात कोणालाही कळत नाही.

 हेमाने एके दिवशी पतीला सर्व विचारण्याचे ठरविले. घोड्याच्या गाडीतून दोघे फिरायला गेली होती. नदीकडील रस्त्याने गाडी जात होती. एके ठिकाणी गाडी थांबवून खाली उतरून दोघे पायीच फिरत निघाली. परंतु कोणी बोलत नव्हते.

 “ शिरीष, बोलत रे का नाहीस ?”

 “ काय रोज उठून बोलायचे तरी ? ”

 “ तुला काही तरी दु:ख आहे.”

  “ आणि ते काय आहे, ते तुला माहीत आहे."

 “ शिरीष, आपण आईबाबांना अंबरगावाहून येथे आणू. ती तेथे आनंदात राहतील. त्यांना पुत्राचा उत्कर्ष पाहून अभिमान वाटेल. का नाही तू त्यांना घेऊन येत ?”

 “ हेमा, अडचणी आहेत. त्या तुला सांगता येत नाहीत. तू व मी खेड्यातच जाऊ, चल. तू आपल्या वडिलांना गळ घाल, नको ही प्रधानकी, मला माझ्या आईबापांकडे जाऊ दे, ती माझी वाट पाहात

शिरीष व हेमा * २९