________________
ट्यापर्यंत प्रयत्न येईल एवारपेशे लोअथवा एखादेव २२० केरळकोकिळ, पुस्तक १३ वें. उघड्या पाठीनंच, एक मुंड ढंगणाभोवती गुंडाळून, जाणारे, लोक, अविवाहित अशा त-हेने ओळखतां येतात. ते बसतांना चौरंगावर किंवा एखाद्या ठोकळ्यावर बसतात. अथवा एखादे वेळी हतरी दखील बसावयाला घेतात. पांढरपेशे लोक, गुडघ्याखाली सुमार तनडीच्या अर्धापर्यंत येईल, एवढे वस्त्र वापरतात. आणि बायका माणस घोंट्यापर्यंत लोंबेल असें वापरतात. बायका एक पदर खाद्यावर टा तात, व दसऱ्याने स्तन आच्छादित करतात. शूद्र जाताच्या बाप स्तन उघडे टाकन, झणजे अधींग निर्वस्त्र ठेवून; आणि . गडाळलेले मुंड देखील असावयाचें तें गुडघ्यांच्या खाला जात असे परिधान करून जात असतात. मात्र थडा पडला गोष्ट निराळी. मुलाच्या कानास लहानपणीच मोठमोठाली भोके पाडून ठेवतात, आणि ती अधिकाधिक मोठी व्हावी, ह्मणून नारळीच्या पात्याच त्या भोंकांत अडकवून ठेवतात. ह्या प्रकारामुळे ती इतका पसर होतात की, त्यांचे कान, आंत गंडाळी असली झणजे एखाद्या ण्याप्रमाणे दिसू लागतात. आणि हे तर तिकडे एक मोठे उंचे भूषण मानतात. ही चाल मलबारी लोकांतही असते. सिंहली लोकांत पायमोचे किंवा पादत्राण स्त्रिया किंवा पुरुष दा घांतून एकही कोणी वापरीत नाही, कारण तो राजाचा पेहराव होता, आणि असा पेहराव फक्त राजानेच काय तो करावयाचा अशी सिहल द्वीपांत चाल आहे. सिंहली लोकांची घरें-त्यांची घरे लहान, ठेंगणी, तृणाच्छादित व झोपड्या असतात. त्यांच्यावर काठ्याकुठ्या घालून त्या चिकण मातान सारविलेली असतात. आणि त्यांची कुडे किंवा भिंती साफ राखलेल्या असतात. हलक्यासलक्या लोकांना एखादा मजला वर चढविण्याचा १. मलवारवर्णनावरून मुंड ह्मणजे काय ते वाचकांस माहीत झाले असेलच. कंबरेपासून गुडघ्याखालीं चार बोटे सुटलेलें लहानसे वस्त्र. ह्याच्या निऱ्या वगैरे काढता येत नाहीत. एखादें आंग नुसावयाचे जसे चार हात लांबीचें फडके असते, तशाच प्रकारचें.
