________________
अंक २ रा. फेब्रुवारी १९०१. कै. न्यायमूर्ति रानडे ह्यांजवर काव्यसुमनवृष्टि. नागराज श्लोका जाता झाल्या मंद दिशा निशापति कसा झांकोनि गेला अहा TV झाल्या लुप्त अशा कशा अजि नभी त्या तारकाही पहा । गेला तो दिनराज आज चुकुनी अस्ताचला लौकरी लोकी कालगती विचित्र ह्मणती हा! हा! खरी हो खरी ॥१॥ are | दु:खाचा हा गिरिच पडला आजि वाटे तुटूनी शोकाचा हा निधि उसळला पात्र वेगें फुटून । हाहाकार जरठ जननी आयभू व्याप्त झाली शोकाऱ्यांनी विकल सकलां होउनी स्नान घाली ॥ २ ॥ !!: न्यायाचा अनुपम्य रम्य पुतळा तेजोनिधी आगळा : होता सुंदर दिव्य कौस्तुभमणी आंग्लप्रभूच्या गळां । एकाकी तुटला अखंड विटला हा! हा! जगाला कसा झाली शून्य तटस्थ आज अवघी ही तद्वियोगें रसा ॥३॥ विद्वत्तेचा मुकुटमणि जो पूर्ण सौजन्यखाणी शांतीचे जे भवन बरवें गोड गंभीर वाणी।। सत्कीर्तीचा ध्वज विमल जो जो सखा भारतीची "हा! हा! आजी तुटुनि पडला थोर आधार तीचा ॥४॥ वक्तृत्वाचा झुळझुळ निघे जेथुनी पाट शुद्धीका PSI सद्वत्तीचा स्फटिकसम जो आरसा सुप्रसिद्ध । SETTE उद्योगाचा अमरतरु जो दृष्ट झाली तयाला गेला गेला हर हर ! विभो ! आज कैसा लयाला ॥५॥ IASIS अहा! काळा! व्याळा ! सकलमुखविध्वंसनपटो him EET तुझ्या चित्ता मत्ता! तिळभरि तरी पाझर फुटो । की कसा सुष्टां दुष्टां, सम समजुनी तूं अजवरी siनाका PHP मा महादुष्टा! नष्टा! टिपुनि वर नेशी वरिवरी ॥६॥ anema करूं योग्यायोग्य, प्रभुवर, गुणी त्यावर दया नसे कांहीं तूंतें तिळभरिहि पाषाणहृदया! | अहा! एकाएकी रुचिर नररत्ना उचलुनी कसा दु:खाचा तूं गिरिच शिरि देशी ढकलुनी ॥ ७ ॥ रानडे सदय माधवराव । दूरदूर वरि गर्जत नांव । न्यायमूर्ति सुखदायक लोकां । हाय ! जाय निघुनी परलोका ॥ ८॥
