"हो. सारे जमेल, काहीही करून तुमच्या चारूच्या गळ्यात माझी चिंगी बांधायचीच. लहानपणापासून आपण ठरवले होते. परंतु चारू आडवा आला. थांब म्हणावे."
"मग ठरवू या दिवस. "
"शुक्रवार, मंगळवार नकोत. त्या दिवशी गर्दी असते. मध्येच एखाद्या दिवशी जा. येत्या बुधवारी चालेल ? "
"हो चालेल,"
"सायंकाळी हं"
“ठीक."
चारूची आई घरी परत आली. त्यांचे ते दुष्ट कारस्थान ठरले.
"चित्रा, उद्या बुधवारी आपण पुत्रदादेवीला जाऊ हो."
"आजच गेलो तर ? आज देवीचा वार आहे."
"आज गर्दी असते. देवीची प्रार्थनासुद्धा नीट करायला मिळत नाही. देवीला सारे वार सारखेच. भाव हवा वार कोणता का असेना? अंगाखांद्यावर नको हो फार घाल. जरा रानात आहे देऊळ. न जाणो. कोणी भेटायचेसुद्धा. चोरबोर नसतात म्हणा; परंतु जपलेले बरे. तेथे नटूनथटून मिरवायला थोडेच जायचे आहे."
"उद्या किती वाजता जायचे ? "
"जाऊ तिसरे प्रहरी"
"कोण कोण जाणार ? "
"गर्दी नको. तू नि मी. मनापासून पाया पडू हो."
" बरे."
बुधवार उजाडला. आज काय असेल ते असो, चित्राला सारखी चारूची आठवण येत होती. जेवताना त्याचे घास तो घेत होती. तिच्या डोळ्यांतून मध्येच पाणी येई. आज देवीला जायचे. चारूला पत्र ठेवू का लिहून ? तो का आठवण काढतो आहे माझी ? त्याला लिहित्ये, की आज देवीला जात आहोत. मुख्य काम झाले, ये मला न्यायला. लिहावेच असे. ती जेवण झाल्यावर एका खोलोत गेली आणि चारूला पत्र लिहीत बसली.
