"फातमा, आता येथून केव्हा जाऊ ?"
"बाबांबरोबर जा. ते सारे करतील."
"फातमा, तुझे उपकार ! तुझ्या मोलकरणीचे उपुकार !"
"चित्रा, प्रेमाला उपकार शब्द नको लावू. "
इतक्यात खाली मोटार वाजली.
"आले वाटते ? चित्रा म्हणाली.
फातमा उठली. तिने दार उघडले. दिलावर व आमदारसाहेब आले होते.
"आली का ग तुझी मैत्रीण ? " आमदारांनी विचारले.
" हो बाबा, तुम्ही गेलेत नि ती आली. चला, तुमची ओळख करून देते."
फातमी आली. कोट वगैरे काढून आमदारसाहेब आले, दिलावर आला. त्यांनी हातपाय धुतले. फातमाने टुवाल दिला.
" ही का तुझी मैत्रीण ?" आमदारांनी विचारले.
" हो." फातमा म्हणाली.
"चित्रा, हे माझे बाबा ! मी सांगत असे ना तुला यांच्याविषयी ! आणि हे दुसरे कोण? ओळख ! "
"तुझे यजमान."
होय. यांचे नाव दिलावर."
"यांचे नाव मी रहीम ठेवले आहे." चित्रा म्हणाली.
"वा ! छान नाव आहे." आमदारसाहेव म्हणाले, रहीम नाव ऐकून दिलावर काळवंडला. तो काही खाईना ; तसाच तो स्वस्थ बसला.
"दिलावर, तुम्ही हातसे धरून ? भाजी फक्कड झाली आहे ! फातमा, तुझ्या मैत्रिणीस श्रीखंड वाढ की ! "
"बाबा, ती जरा आजारी आहे."
"आणि दिलावर आजारी आहेत वाटते ?"
"त्यांनाही जरा बरे नाही."
" काय होते त्यांना ? "
" मी लवकरच सांगेन, त्यांना काय होते ते."
