प्रकरण दुसरें.
- भारताख्यानमखिलं पारायणफलं लभेत् ||
रामायणफलं भद्रे भद्रया च जपेहचम् । पारायणफलं सर्वे शतकोटिप्रविस्तरम् || कै० गोपाळाचार्यांची प्रमाणें तपासून पहाण्यास मला मिळाली नाहींत; तथापि मलाही कांहीं नवीं प्रमाणे मिळाली आहेत; तीं येथें देतों:- ( १ ) उत्तरगीतेवर गौडपादाचार्यांची व्याख्या आहे; तींत, ' हन्यान्मुष्टिभिराकाशं ' या ( २-४९ ) श्लोकावर व्याख्या करिते वेळी त्यांनी लिहिलेलें आहे कीं: -- ८१ यो वेदशास्त्राण्यधीत्य श्रुत्वाऽपि नाहं ब्रह्मेति जानाति तस्य सर्वाणि शास्त्राणि प्रयासफलान्येव । DOOR यथा वा तुषं खंडये - दवहन्यात्, अवहननेन श्रम एव फलं, न तु तंडुललाभः । तद्व- न्मुक्तिर्न जायते इत्यर्थः । तदुक्तं भागवते । “ श्रेयः सृतिं भक्तिमुदस्यते विभो । क्लिश्यंति ये केवलमा मलब्धये ॥ तेषामसौ क्लेशल एव शिष्यते । नान्यद्यथा स्थूलतुपावघातिनाम् ॥ " यावरून इ. स. ७०० च्या सुमारास भागवतपुराण विद्वन्मान्य होतें हैं कळून येतें. ( २ ) जैमिनीयाश्वमेधपर्वीत भागवताचा येणेंप्रमाणें उल्लेख आहे:- भारतं हरिवंशं च पुत्रदं धनदं भवेत् । श्रीमद्भागवतं पुण्यं भुक्तिमुक्तिफलप्रदम् ।। 284 जै० अ० अ० ५८-९५. ....
- शौनकाच्या चरणव्यूहाच्या शेवटी असा श्लोक आहे:--
लक्षं तु चतुरो वेदा लक्षं भारतमेव च । लक्षं व्याकरणं प्रोक्तं चतुर्लक्षं तु ज्योतिषम् || ६
