पान:बाळमित्र भाग २.pdf/२२७

सीताराम २२१ तारामास त्या दुःखाची आठवण होई, आणि त्याचे मनांत असें वागत असे की, जे मला दुःख प्राप्त झालें होते त्याचा परिहार मी उत्तम रीतीने वागलों ह्मणून झाला; तर, असेंच सुरीतीनें निरंतर वर्तावे, ही बुद्धि त्याला त्या दु:खानेच शिकविली. लहान गोपाळ. कांही संस्कृत शब्द पाठ करून संवत्सर प्रतिपदेचे दिवशी गोपाळा खोलीतून बाहेर आला, आणि आप- ले आंगी मोठी प्रौढता आणून बापापुढे बोलूं लागला. अहो दादा, जसे लोक एकमेकांशी संस्कृत भाषण बोलतात तसा मी तुह्मांशी बोलतों; पहा, आरोग्य, सौख्य. इतके बोलून अटकला, पुढे काय बोलावे त्याची त्यास स्मात होईना; तेव्हां तो इकडे तिकडे पाहून आं- गरख्याचे पेशकळीस पीळ घालूं लागला, परंतु त्याचा तो पीळ व्यर्थ झाला. त्याला संस्कृत शब्द पुढे आठ. वतना ह्मणून तो खिन्न होऊन अंमळ सा रडकुंडी झा- ला; त्याची ती अवस्था पाहून बापास मोह उत्पन्न झा- ला, आणि तो त्याशी बोलू लागला. शाबास बेय, बरेंच मजेचे संस्कृत भाषण बोलला. स, ही कल्पना तुझीच असेल असे वाटते. गोपा.- नाहीं नाहीं, दादा, तुझी मला शाबासकी