०
चातुर्बंप्य. दिक संस्कृतीच्या प्रत्येक अ[मेमान्यष्ट्यमाणे आणप्तद्दिवसिहो वर्णांश्रमघमैसेस्थैचा अत्यंत आ‘मेमानऱ्होता. मानर्वांस'च्क्रुतांचें इतके अत्युच्च स्वरूप आणि संस्कृत भाषेइतकी पा’रँणत भाषा इतर कोंहँहॅळा सांपडावयाची नाही, अशी त्यांची ठाम समजूत होतो. अर्वाचीन पद्धतोनें वैदिक संस्द्रु‘ग्त्तीचा आणि ।तिच्चापक्का झालेल्या पुर्टाल प्नपंचाचा विचार करणाऱ्या विद्वानांनी कांहीं अत्यंत सरळ गोष्ठी ळक्षांत न ठेवल्यामुळें, या अ'म्यासांत अतर्मुरवता त्यांस कघीच येत नाही, आणि त्यामुळे तिचें खरोखर हृद्रत ओळखणे त्यांस शक्य नाही. दोन पेंशीस ५ अ[बै तर ५ पेंशीस केळी क्तिळी, असा प्रश्न विचारला असतां चटदिशी १५ अगर असेच कांदीउत्तर देणप्ऱ्या लहान मुलाझ्क्कोच यांची चतुरा’ईं दिसून येते" कोणाच्याही शाखांचा संगतनार अभ्यास. करावयाचा म्इणते ज्या मूलतच्वांवर तों उभारलेली असतात, तीं जशीच्या तशी घेऊनच त्यांतील
सवै चिंत्य‘ गोष्टींची उपपाते बसवावा लागते. तीं मृट्टश्र्तच्वें ग्राह्य आहेत किंवा नाहीत, आणि क्या त्यांच्यावरील सत्रे रचनाच ग्राह्य आहे किंवा अग्नळाह्य आहे, हा प्रश्न अलाप्द्देद्ळा आहे, परतु त्यांतळीळ् र्चित्य गोष्टीच रहस्य आणि कायैक्रारणमाव उमगण्यास, तरळी तों तरर्वे जशीच्या तशीच घेतली आहे… बेत. त्याचप्रमाणे वैदिक संस्कृति आणि अनौचौन संस्कृति यांचा तुलनात्मक
विचार करताना अथवा वैदिक संस्कृतीतील अनेक गहृतप्रश्नांचा निकाल लाव-
तांना व त्यांची उपयुक्तता ठरविंतांना एक मोठी चूक होते. अर्वाचीन संस्कृति ही अनुगमपिंरथेंत असल्यामुळे, आणि ज्या एकाद्या प्रचंड तत्यांत तिच्या सवै `…अगप्रत्यंगांचा समन्वय करतां येईल, असे कोणचॅहा तत्त्व तिच्या आदी अतीं नसल्यामुळे, [तऱ्यांताप्व् सर्वेत्धूल सूक्ष्म आहे।
आणि
संशोधनपद्वत्ति यांच्या
सरणी ळातच्याहून स्त्रमावत: च भिन्न असलेल्या निगैत अवस्थेंतळोल वैदिक संस्कृ-
तीची कॉढी उलगङण्यास लावण्यात येतात; आणि त्यामुळे ‘ यद्वा तद्दा भविष्या‘ते ‘ असे काहीतरी [नष्पन्न
होते.
त्यामुळे
कदाचित उपयुक्ततेन् या टुष्टळोतें
- प्रझतुतकाळप् क[हा फायदा होत असल; परतु हा फांहौ खरा अभ्यास अथवा
