"तुमची इच्छा असेल तर ठरलं. माझी ना नाही. माझ्या रामूचं भाग्य. माझीही पूर्वपुण्याई म्हणून अशी सून मला मिळत आहे."
"मग साखर घ्या व गोड तोंड करून जा."
"कुठं आहे साखर ?"
"कशाला साखर ?" सोनीने एकदम येऊन विचारले.
"तू आलीस वाटतं ? रामूच्या आईचं तोंड गोड कर." मनूबाबा म्हणाले.
"कडू कशानं झालं ? ही घ्या साखर." सोनीने साखर दिली.
"तू पण खा. मनूबाबांना दे."
"ही कशाची साखर ?"
"ते तुला कळेल. आता मी जात्ये."
साळूबाई निघून गेल्या. मनूबाबांनी सोनीला सारी हकीकत सांगितली. सोनी आनंदली, नाचली. तिचे तोंड फुलले. तिचे डोळे किती सुंदर दिसत होते !
तिन्हीसांजा झाल्या. रामू कामावरून आज घरी आला नाही. सोनी त्याच्याकडे गेली होती. परंतु रामू न दिसल्यामुळे ती हिरमुसली झाली. कोठे गेला रामू ? बागेत तर नसेल गेला ? परंतु घरी येऊन मग जातो. मलाही हाक मारून जातो. परंतु आज का एकटाच गेला? एकटाच फुले फुलविण्यासाठी गेला ? सोनीही निघाली. ती बागेत आली. रामू पाणी घालीत होता. सोनी त्याला मदत करू लागली. पाणी घालून झाले. सोनीने काही फुले वेचून घेतली.
"चल रामू, आईच्या जागी जाऊ."
"चल."
दोघे त्या पवित्र, प्रशांत स्थानी जाऊन बसली. स्तब्धता होती. मंद वारा वाहात होता. झाडे माना डोलवीत होती. तिकडे आकाशात अनंत रंग पसरले होते.
"रामू, तू आज असा का ?"
"मग कसा असू ?"
"आनंदी अस, तू हस व मला हसव."
