(`_’) षितौड येथील मश्विद्र् राज्यकर्ता याय्यारावळ-यालप् “ हिंद्वा सूरज (हिंट्चा सूर्य ). “ राजगुरू” व "‘ चकवप् " ( चक्रवर्ती) अतेंढ्ऱ्प् ह्यणत असत.-हा ड्० सन ७६४ त्या सुमारास गादीवर आला, त्यापूर्वीच मुमारें' चाळीस वर्षांत टिंद्गुस्थानावरळोल मुसलमानांच्या
रवप्ऱ्पांमुळे' उतर हिंद्गुस्थानांतोंल राज्यकच्र्योची स्थिति डळमळोत झालो होती. मुसलमानार्वी ह० सन ७२१” मध्ये प्नथमतध् र्पनावांतून “ माटों ” नांवप्च्या हांकछून प्देवें, व त्यानंतर फरळोद् या नांवप्च्यप् एका सरद्प्रानें अजमोर मरा‘णेकराप यास ठार मारून त्या राज्याचा ताबा मिळविला. उलटपक्षी पराकपग् निपऱ्नलप्, त्मानें इराण, तुंराण, ड्स्पझन, कद्ग्हप्रा, कारमोंर,
क्षत्रिय राव्यक्रव्य’प्स येथील राज्यकर्ता बाप्पा हप् अतीशय आणि काबूल वयेरें
देश जिंकून तेथील राज्यकर्योच्या मुली'शळी’ लमें केली होती, शिवाय स्वतथ्गज्नळो शहरावर चाल करून जाऊन व तेथील राज्यकर्ता सलीम याचा पराभव करून त्याने' तें शहर अप्प’स्पो ताव्पांत घेतलें होते; व या स्वप्रींतहो सेलळीमच्या वज्येर्शी त्त्वनिं विवाह केला द्येतप्. वप् राज्यकत्पल्जि एकंदर १३॰ मुलगे असून स्पांपेंकळी’ ९८ द्दिदूंराण्र्यारासुन व 3२ मुसलम’प्न
रप्ण्यांपासून तप्ल्ऱ्ले होते, हा राज्यकर्ता शंभर वर्षांचा हेप्ऊन मृत्यु पावला, अशा प्नकळारनें दुसरं` उदाहरण हिंदुस्थानच्या ड्प्‘तेंहप्सांत क्कचितच आढळेल, असें ह्युणण्यास हरकत ’न’प्हों;
शहप्बुर्दूप्न पोरँप् यानेंव प्’हँ’द्रुम्यानदेशांत मुसलमानी राज्याचा पाया घातला असें ह्युणण्यास हरकत नाहीं. तत्कालॉन स्थिति पाहतां रतपुर्तांचें आपसांनच वैर हैंलिं; आणि चव्हाण व राठोड यांन्’भ्ळो’ तर आमापर्सातच लदून आपलप् नाश करून घेतला, असें निदर्शनास
येतें. अशप् पकारर्चांहळी आपर्सातौल फाटाफूट मुसलमानांना फार फायदेशीर झाली, आणि द्दिक्की, कनौज, चितोड वगैरे राज्ये त्यांनी जिंकून आपल्या ताज्यांत घेतली. शिरप्य याच काळांत मुसलमानांर्केव-रवकौपांचा नाश करण्याकस्तिटॅ-आपल्या पट्रीं नोकरीस ठेवण्याचा नवप् पत्रात गुरू तप्ला. कनौज व पट्टण येथील राज्यकरॅर्योनीं मुसलमार्नप्र्तेन्वआपल्या नोकरीत देयिल्व् पण पुढें हेच सैन्य मुसलमान सामील द्देप्ऊन, व त्यांच्या तर्फे हिंदू राज्यकल्योंर्शी लढून, त्यांच्या
राज्यकव्र्योनां राज्यवैमवप्चप्
नाश होण्यास कारणीभूत तळि. यावरून आपण काय बोध घ्यावयाचाट्र रवक‘प्पांक्योंपर पतिस्पर्यो सुरू तप्ळो, ऍप्णजे तों स्पकळीयहो “ दुष्मनप्चा कांटप् " आहे असें पग्दूं लागते, आणि आपल्या वर्चल्वमार्पोतून त्यालप् पार उसडूंन टाकण्यचिं, व त्मप्कप्रेतां निरनिराळे सर्फाये अथवप् वप्प्तमार्ग शोर्धात राहण्याचे त्याचे प्रयत्न सुरू होतात.
असे प्रयत्न सुरू तळि ह्मणजें निरनिराळ्या योजनांची त्याच्या टव्चमर डोंवपांत हतकळो गर्दी र्हेत्ति-टोंचभर रोस्थांक् टोपलळोमर विचार सारखे कोंवळीत रास्मियानें तो इतका विवेकग्रुन्व यनून जातो…फॉं, दूरद्र्र्योत अथवप् आपल्या दृर्ताचे मावळो पप्‘रँणप्व यावदूल विचार
