सॅलिसबरी पार्कचं परवेझ हॉटेल त्यांचंच, पुण्याला जेव्हा दलवाईंच्या मीटिंग्ज व्हायच्या तेव्हा त्या मामांनी अटेन्ड केल्या आणि दलवाईंची बाजू घेऊन लोकांना कन्व्हिन्स करण्याचा प्रयत्न केला. दलवाईंची मतं त्यांना पटत होती. मला नेहमी सांगायचे 'मेहरू, लहानपणी तुझे डोळे इतके सुंदर होते की ते बघायला मी नेहमी यायचो.'
माझे मोठे मामा हाजी. ते रेल्वेत होते. जेव्हा फाळणी झाली आणि जेव्हा सरकारने असं जाहीर केलं की जो कोणी पाकिस्तानात जाईल त्याची इथली सर्व्हिस धरली जाईल, तेव्हा हाजीमामू, माझी मावशी, फातमा- जी शाळेत शिवण शिकवायची, माझा आतेभाऊ जो कस्टममध्ये होता आणि एक सख्खा भाऊ असे सगळे कराचीला निघून गेले. तर मी असं सांगत होते की माझे बिरूमामा त्या वेळी मुंबईला आले. त्या मुलाला परत बोलावलं. माझे मामा फार हुशार होते. त्यांनी त्या मुलाला विचारले, 'आज तुम्ही रेशनिंग ऑफिसमध्ये आहात. उद्या समजा हे ऑफिस बंद झालं तर तुम्ही काय करणार?' तो म्हणाला,'मी.बी.ए.एल.एल.बी. आहे. मी वकिली करीन.पण ह्यासाठी मला वीस हजार रुपये पाहिजेत.'मामा म्हणाले, 'जेव्हा तुम्ही वकिली कराल त्या वेळी जर आमच्याकडे पैसे असतील तर आम्ही तुम्हाला देऊ.' हे बोलणं झालं आणि तो निघून गेला. मी आतून सगळं ऐकलं. घरातल्या सगळ्या लोकांना तो पसंत होता. मामा म्हणाले, पैशाची व्यवस्था करू. पण पहिल्यांदा मेहरूला विचारा की तिला हा मुलगा पसंत आहे का? रात्र झाली,जेवण झाल्यानंतर मामांनी मला विचारलं. मी चटकन् म्हणाले, 'मी ह्या मुलाशी लग्न करणार नाही. जो मुलगा मला पैशाने विकत घेईल तो मला काय सांभाळेल? उद्या तो मला त्रास देणार नाही याची काय खात्री? आणि त्याने जर मला तुमच्याकडून सारखे पैसे आणायला सांगितले तर मला ते अजिबात आवडणार नाही.' हुंडा घेण्या आणि देण्याची कल्पना मला त्या काळातसुद्धा आवडत नसे.
मी भरून पावले आहे : १९
