र० – ( काही वेळानें शुद्धीवर येऊन ) आई ! आग
आई ( जबाब देत नाहीं. पाहून ) काय आई
इथं गोविंदराव व रामजी पाटील बसले होते, ते
नाहींत. ( आंगावर दागिने नाहीत, असे पाहून )
आगबाई माझ्या अंगावरचे दागीनें कोणी काढले.
( घावरून सक्स उठविते ) अग ऊउ निजलीस
काय माझ्या आंगावरचें दागीनें कुठं आहेत.
सकु० - मलाग काय माहित. (वाबरी होऊन इक
डे तिकडे पाहू लागते.
र० - आतां कपाळ पहा तुझं, तें मेले लुच्चे इथं होतें,
त्यानीच हे काम केलं त्यांच्या शिवाय कांहीं दा-
गिने गेले नाहीत,
सकु० – मी गेटावर जाऊन शिपायाला घेऊन येते.
र० - जा आतां ओरडायला त्यांचें भोवती आधी
सांगत होतें, या मेल्यांची संगत नको. हे ल
आहेत केव्हां काय करतील. याचा नेम नाहीं.
तूं याना घरांत आणू नको पण ऐकावं कुणी, तुला
पैशाची हांव सुटली होती. घे आतां हवा तित-
का पैसा माझा जिवलग कृष्णराव घालवून दिलास
आणखी पैसाही बोळवून बसलीस आतां बरं झालं
किनई ( विचार करून ) अहाहा कृष्णराव या
जगांत आपल्या प्रेमाची बरोबरी करणार कोणी
नाहीं. मी महा चंडाळीण, महापातकी. महाकु-
लटा, अशी आईच्या नादानं होऊन निष्कलंक
आणि गंगाजला प्रमाणं स्वच्छ अशा अंतःकरणास
पान:रमानाटक.pdf/७१
या पानाचे मुद्रितशोधन झालेले आहे
रमानाटक.