पचवणारी विषकन्या जशी असते, तशी ही रूपा आहे.
पुरुषाबद्दल तिच्या मनातलं रूपक वेगळंच आहे.
बापू: अजिबात नाही. तू उगाच मोठमोठया गोष्टी सांगू नकोस.
काही होणार नाही तसं.
लता: काहीही झालं. तरी मी तुझ्याबरोबर आहे. तुझ्यावर एवढा आघात
करूनही तू तिला पुन्हा सामावू पाहतोस. आय एम विथ यू !
बापू: हा काही लढा नाही लता. सगळ्या जगावरचा विश्वास उडून गेला
तर तिच्या वाट्याला कसलं जगणं येईल कल्पनाच करवत नाही.
(इतक्यात रूपा टॅक्सी घेऊन येते. दोघांकडं न पाहता ती तिच्या
रूमकडं जाते. तिचा मोबाईल वाजतो. फोनवर राघू ......)
रूपा:राघू बोल. हं, मी निघतीय. टॅक्सी आणलीय. (बाहेर बापू
आणि लता बोलतायत )
बापू: टॅक्सी परत पाठवून द्यायला हवी.
(आत रूपा आणि बाहेर बापू अनुक्रमे राघू व लताशी बोलतायत)
रूपा:फोनवर रात्रूला आता फेरविचार नाही, मी निर्णय घेतलाय.
बापू: तिला निर्णय बदलायला लावू.
रूपा: हो, तीन वर्ष काढली मी इथं. त्या तीन वर्षात वेळोवेळी जे झालं,
त्याचा आता कडेलोट होतोय.
बापू:इथून बाहेरच्या जगात जाणं म्हणजे कडेलोट ठरेल तिचा.
रूपा: (फोनवर ) नाही. कुठंही जागा घेतली नाही. कंपनीच्या रेस्ट हाऊसवर
जातीय आता.
बापू:अचानक चाललीय. कुठं जाऊन उतरेल. ती माणसं कशी असतील ?
रूपा:(फोनवर) आठवडाभरात दुसरी जागा मिळेल. तेवढ्यापुरतं
रेस्टहाऊस
चालेल. आणि तू काय नुसता फोनवरच बोलणार आहेस का ?
भेटणार नाहीस ?
बापू:राघूला तरी निदान समजावून सांगायला पाहिजे. त्या दोघांची भेट
होईलच की.
रूपा: फोनवर तू मला हेच समजावणार असशील तर भेटूच नकोस.
निदान दुसरी जागा मिळेपर्यंत तरी.
रुपक । ४० ।
पान:रुपक.pdf/४०
या पानाचे मुद्रितशोधन झालेले आहे