२२९ विले जाते. सोमाजीच्या बहुमानास मागें पुढें पाहिले झणोन आशा, तर स्वामींच्या चरणारविंदीं श्रीमंताचा अविनयभाव तिळतुल्य नाहीं. श्रीमंताजवळ सेवकलोक सेवा करितात ते स्वामींचेच सेवक आहेत व सोमाजीद्दी पदरचाच आहे. त्याचा बहुमान न्हवेसें काय आहे? स्वामींनीं कृपा करून मघ घागर १ पाठविली ती पावली. सेवेसी श्रुत होय हे विज्ञापना. जंजिरेकर हवशी. * हु. [ लेखांक २४० ] आजम अकरम ब्रोंद्रबावा दाम षफकतहु. मुषफक मेहेरबान एन्तेजाद दोस्तान अज दिल एखलास सिद्दी ●
- पंधराव्या शतकामध्ये बहामनी राज्य ज्या वेळीं स्वतंत्र झाले त्या वेळीं
दिल्लीचा संबंध कमी होऊन अविसीनियन व आफ्रिकन लोक हिंदुस्थानच्या पश्चिम भागांत जास्त शिरले. त्यांपैकीं हबशी हे होत. हबशी है नांव Arab-el-Habish ह्यावरून पडलें. ह्या लोकांचे सिद्दी असेंही दुसरें नांव आहे. सिद्दी हा सय्यद शब्दाचा अपभ्रंश आहे. हे लोक आपल्या कर्तृत्वशक्तीनें नांवलौकिकास चढले व मोंगलबादशाहीमध्ये हे मुसलमानी आरमाराचे अधिपति झाले. ह्यांच्याकडे दंडाराजपुरी व जंजिरा हीं ठाणीं असत. ह्यांची सत्ता कमी करण्याकरितां शि- वाजीच्या कारकीर्दीपासून मराठ्यांचा यत्न चालला होता. ह्यांच्या व मराठ्यांच्या अनेक वेळी झटापटी झाल्या होत्या. ह्यांनी मराठ्यांस फार त्रास दिला व त्यांच्या राज्यांतील हिंदु देवस्थानें वगैरे उदस्त केलीं. ब्रह्मद्रस्वामी चिपळुणाजवळ पर शरामीं जाऊन राहिले होते. त्यांना तेथें हबशांकडून उपद्रव पोहोंचल्यामुळे ते घांटावर आले. त्यांची योग्यता हबशांस व त्यांच्या सुभेदारांस चांगली समज- ल्यामुळे त्यांनी त्यांस स्वस्थळीं आपल्या राज्यांत नेण्याबद्दल पुष्कळ प्रयल केला. त्यांचा व हबशांचा पत्रव्यवहार फार महत्त्वाचा आहे. त्यापैकीं जे कागद उपलब्ध झाले ते येथें सादर केले आहेत. ● - १ सिद्दी संबुल:— हा सिद्दी सुरूर ह्याचा गुलाम होता. हा इ० स० १७३४ ३५ मध्ये जंजिन्याचा अधिपति होता असा उल्लेख सांपडतो.
