[”त्भ्सरे खेंमसावंत ( राजश्री ). `
८७
कछुचांत ठेंविलेले मँप्सल्यांचे सरदळार शिवराम निवाजळी सवनीस वतेरे यांस सोदून दिले; पर’तुं ठाणी परत देण्याची काहीच तजवाज आळी नाहीं. त्याटुळें सावंतयांना' पुन्हा शिंदे यांस ठार्णो परत मिळण्याची खटपट करण्यासळाठळी’ [लेड्रुग्ऱ्न पळाठापेंणें भाग पडले. त्यावरून [शदे यांनी पुण्याच्या
दरबारी असलेला आपला वकाले [[मजळी प[ट[ले जापव यास पेशव्यांकडे यावद्दले गोष्ट ’काचून पूवाच्या ठरावाप्नमळाणें कोल्छापूरर्वेभ्र
यांस बोस…
ल्यांनी ठाणीं परत देंप्यासठीं अगत्’याचीं पत्रै त्यांजकदून जाप्यावळी तजवळीज करण्याविपनी लिहिले. याघेळी‘ पेशव्यांच्या दरवारांत नाना फडनवीस उगाण दरीपत त[त्यांचा मुलगा द[ज[व_[ फङकेदे मुख्य अप्तव ते
सावत` यांम त्यांनी ठाणीं परत [मळाव[, या गोंष्टीसअनुकॄकु वव्हृते. त्वाघुळें रामजी प[ट[ले याच्या खटपठळीस बऱ्याच अडचणी येत.
केवटों’
ह्या सपाँनें पाटील यार्ने निवारण करून त्यांनकदृन करवोरकरांकर्डे ठ[ण[
देण्याच्या वावतात वालेण करण्यासाठी एक कारकून रवाना करबिला. परतु कोंल्हापूरकर त्या कारयुलांस दाद
देहँनात.
तें
आग्रहास पडून
त्याला नानातऱ्हृ`च्या सववात्सांगूलागरें; आणि त्यामुते ही गोष्ट वरळीच लावणींवर पडत चालला. शवटां रामनी पाटळीले याने, अशी युक्तिं
काढिलेळी कीं, पेशव्यांदे सेनापती परगुरानयाऊ पटवर्धन धारवाड-च्या वाजूस माहिपवर गेले होते, त्यांजकड्नु कोल्र्णांपरकर यांस जर’न पाहींन-
नृवु र्भासले यांनी ठाणीं त्यांस देववावा. आणि पाठळीले यानें नाना कडननीस यांस आपला हेतु कळवून त्याप्नमाणें पत्रे पाठविप्याघाहीं ठराव केला; परंतु पुढें बुद्धां- [केतऱ्एक दिवसपपँतळेहं प्रकरण ततेच [,”रॅवतपत पडले. तथापि जिववादप्दी यांस आपल्या
जुन्या धन्याच्या
स्पियीं फार कळकळ असल्वापुळें व पत्रोपत्री' काम होत नाहीं
कामा-
अस’
त्यांस दिसून आल्यामुळे या गोष्टींचा पुरता निकाले करून वेण्यासठीं
आपला मुलेगा नारायणराव व वायां कृष्ण महाजन या दोवा'स त्यांनी पेशप्लॅं व्यांच्वा द्रवारी पाठावेले. तेव्हां पेशज्यांस सहृजींच वितेप अनत्य उत्पन्न
होऊन त्यांनी कोल्हाणूरक’र यांस [के`१ सोड्त देण्याविपनीच्या [त्रेढ्या पाठयिण्मावेपनी फार [नव,-टीवी पर्वे पाठविला. तेव्हा करवळीरकर यांगीं
