९४
सा'त्रतवा’डां संह्थानचा इतिहास-
प्यळाच्यार्क्सक्काचँर्क्सक्तीं. केहांमिरचीं वांटण्याप्तप्ठीं द्गङ
अर्तेसमनूनज्यम्बातेउस्पोगर्क्सतअप्तत,तोएफ उत्तम प्रक्रारहें वाणल्फि आहे असे त्यास आढळून आठें. मग त्या मनुष्याफ्ळाप्तन तें बाणश्मि त्यानें मागून घेतर्ले, व साव'तवाडास येऊन त्यार्ने ली हृफळीक्रन
खेम सावंत यांस कळयिळी; आणि त्यांच्याच संमर्तींर्नेछ्येव्या ठिकाणी च्या किंगाची स्थ’ळाफ्ना करून देऊळ व तळी शॉघेली. च्याच लिंगाच्या
शैजारों काशोहून आणलेल्या लिंगाची स्थापना करून त्यनिं पाहेंल्गास
आल्मैश्वर व द्रुस'ऱ्यास माणेश्वर अशीं त्यांस नांपें दिलाँ. या देवस्थानास
संह्थानाक्’ड्रा क्रांहां जमीन इनाम आनृहुग्' त्यांतून त्या देवस्थानर्नित्र्डे उत्सव होत असतात.
या राजाची कीर्तिएकूज्ञ दूरदूर देशाचे कवी व पंडित त्याज्ञकडे
आश्रय मळागण्यासठीं`यत असत, आणि यांच्याकचूनहौ त्यांची योग्य संभावना होत असे. इ.स . १७८० च्या सुमारास आंध्र देशांतील
( हृळींर्वे तेंउंगण ) गौतमी तीरावर राहृणारा गोपाळ कुंद्ळावोझ्ड्नाल या नांयाचा एक कवि त्यांच्या दरबारी आला. त्यार्ने रच्छूप्ल्लेवस्का सामंत-
क्विय नामक एक सेस्ट्या ग्रंथ लिहिला. त्याने ६ सगें असून लोकसंस्व्या ३४७ आहे. ल्यांत प्नथमत: मळागलींक नावाचा सावंत यांचा मूळ-
पुरुष उत्तर दिंशैहून यादेणांत याला अस त्रणेंनव्हॅर्के असून च्यापुर्दे पाहेंल्गा खेमसावेतांपनून पुढील परंपरा दिली आहे आणि प्रत्येक पुरु-
षाच्या पराक्तमाचै बरेच वर्णनाहें केठेर्डे आहे. परंतु त्याच्चळाषाक्रूप् ऐतिद्द्यसिक्रा, माहिती ह्मणण्यासारखो मिळत नाहीं या संह्कुत ग्रंथाचे इसवी सन १७८१
व विठ्ठल नरासंहृ साखवळकरयान प्नस्कृतआवाबद्वा माषांभ्
तर कैहें असत त्याची ग्रंथसंझ्या ९०७ आहे.
भ्
,हँ फांट्टेद्ध साघुपुरुप साहिरोंवानांथ अमेबेयेहूं यांच्याचवेळींह्मऊन गेले. [ ते मूळचे पेंङण मद्दालर्तिण्ल पळालर्ये गांर्वी राहृतअसत व तेंथाल फुळकर्ण-
` फ्णाची ट्टा’त्ते त्याच्या घराण्याकडे होती. सोक्विंया यांचा जन्म इ. सन
१ नूअशाच प्नक्वार'व्या एका बाणास्व्गार्चां स्थापना मातोंङ येथें केलेली आहे. (,फ्ट्रिऱ्
ग्द्वैरघ्१लॅं,ळेंखन`भरनु१५).
"
' `
’
‘
