९८
सळावंतया’डींहें'संस्यांनचा इतिहास. `“ स्कॄइस, १८०६ १८२२
खेंमसावत यंरॅप्स- पत्रसतळान नढंहंतें, ‘ह्म'णंन अंतकाळीं त्यांनी संस्थळानचां
शिक्कळा’मातैवै अप्पस्यां वडील ‘पत्नी लक्ष्र्मीनाहैं यांची स्व[घ[`न र्फेर्ली‘ वहेंत्या’रीजंट हाणून राज्यक्का’मार चांर्लयूं "लागल्या; न्परंतु आंना'
सळोद्देव याचे पुत्र ’सौंमंसंळावेंत ऊर्फ आंत्नेळासांहेंनऱ्व’यानू श्रीरामसावंत न्ष्ठन्र्फ हेंरळावसांहेंच’न्या ' ट्र'दौमॉसद्वेळी सौ ‘ गोष्ट ट्रन्अ'प्वङत्‘ऽळीमॅनांहौ’.’ "प्नत्येक्राचीं इच्छा लक्ष्मीयाहँ न्यानोंणांपला’मु'ह्रग्रां [न’त्तेक ळुघेऊंन ऱ्र्हेया’स गांबीदर नसवर्विम्व’अशा रौत्ग्ळीनें ‘रग्’रंग्यंकारमंप्र अप्पत्या’हृप्तीं हेंपडाया’अशो होती; "व ॰त्या’बैदंत्व् ,दोघचिहृळी ”प्रयत्न चालूग्होवे. यार्दोग्ण्विप्मों राहून कारमार "अळापल्या’च म्ताज्यांत ॰रोंहावळा, असा न्लक्ष्मींबाँहँ’भांचा हेंतु असे" थ्यामुळ् त्या दोघांच्याही ह्मणंण्याकडें लक्ष्य देईंनात या 'फांर्मी तिचा,
मंयान विंघ्णु- कामत याची तिला फार मद्वत [होती. ’अ‘घ्पर्डे कामं साधण्यासाठी सोमसळापंत “यांनी थ्प्लॅंद्नौयार्हे व टुर्गार्याहें ’यास कैद करण्याचे मोंजिझुट्रे. त्यांनी आपला मुलगा फाडसाचंत यांस
येछ्येतगड येथ पाठवून तैभृन टोक असा करून आणांव, न उमपर्तां बांहँ
सनंयाड्यांत रहात असत तो वाडा हंस्तगत करून घ्यावा, 'असा घेत कैसा. संकेतांप्नयाण‘ ’ठ'रंलत्’या [देवशीं अम्बायाहेंब्रन्सि वडिप् हस्तगत फक्त येक्काड्रु परंतु यशवंतगन्-[ड्ज्ञ सतत यावयाऱ्वळी तों येऊन र्पोचल्ऽळी नाहीं; र्ड्सवयं/[त‘हें 'नत्ड्रेमान रावसाहेब याहेंर‘गांयीं'होंतेत्गांस कंळतांच
तेंप्झॅसैन्यासहूं यादळोस येऊन जुन्या कोर्टात तळ’देऊन राहिंतेट्रम्आ’णि त्यांन’कु- ,,न्सट्रेम ॰सादंतच्चिळा ‘तुफडींवर एकवम्र‘हृक्का न्करूनऱ्त्तिर्चे पुष्कळ
नृट्रेफसान” केलें, व ते’रग्जयाड्यांचे दरवाजे अड्रुवून नसले. सोम [गवत यांऱ्स हूंथम्र’ याद्या: हस्तगत केस्थाघेळीं लक्ष्माँयार्दे आपल यागणं कबूल करीत, अशी आशा होवो
परंणु तसे वळून आलें नाहीं.
पुढें तर खत:
सोम सावतच आपल्या क्रुटुंयामु'द्घा रानसाहेंवांच्या वेढ्यात सांपडस्यै. रानसांद्देक् यांनी दोव्ही यामांस मष्कळें करून दरवाजावर सक्त _फ्द्दारा
