हुंद्व ० ४
सा'वतवप्डरै संरथानचा इतिहास
ववुलौग्वार्व्हरीसनाप्यायेंकारणनर्दा,मीसंस्थानचाचांगठावद्[वस्त
करूनद्वेतों, ञर्तेसशूप्वफांहाँफीजवरोंवरदेऊनत्यासघाडीसपरत पाठविळें- वाडीसफ्रतआल्यळा’वर त्यांनी भाऊसाहेबांसही`रर्डळाहून परत
आणार्वेल निषाणफरांव्यासैत्यांतष्ट्रथ्यार्णांनेकछ्येहुतेकअरक्राअमून
तेंआबार्चामुवरावराणेयाव्याह्यताखालाँ होते णा’शेघाय व्वफटराव जांमुटकरयाञकदून४००मराठेंहोकांचींमद्तअफ्रां शिवप्यनिपाणकरनिअम्याखाँक्कांएकतजवीज्ञकेलीफाँर्मंवनिआपर्हे फांहांसैन्य कोल्हापुरावरपाव्विंलैं-वत्यचिविकोडीवमनोळींद्देताटुर्केघेतलेया ट्रीनिपाणकरांव्यामुक्तींचापल्फिमफारचग्निलाझाल्गा निणाग्करांचींरवर्मां
काल्हापरावरझालीअळाहेहेंफाल्हामरच्याछत्रझ्याससमजतानझ्याघा
॰च्यासरक्षणासाठात्यासवाडीचातळउठननतावडतावकाल्हापरासनाण
_मागपडलैं. _ ञशांरीतीन पोहेंअरिंष्टटळलेरवर; परंतुनिपाणकरांचानो सरद्ळारमक्तींसठींह्मणूनझ्याहोतष्तोंनआपल्गाघन्यासाठींयामुडुखा-
वरआपळीसत्तास्थापनकरण्याचामवतकरद्वेक्का. त्यनि लक्ष्मळोत्राईं ^ - ' ’
॰ " ळे`९ ॰,` [' आ[ण घ्यावा द्त्तक मुलगा भाऊसाहेब या `५द्यघासहीं केद्र् कल. लक्ष्पळाघाइ ' ` ` ‘? ळे ॰फाहृळी युकॉन"' ष्ठेळे‘ ॰[ग्दक्षून आपलळी सुटका करून ळेघऊन पेंङण"' ळेळें वथ मागत ,
सरदेसाईं सरलष्कर यांनळी. रवप्रहअम्ळी. तों पुढें लाफ होते स्यांन! सांगितले का, ,आंत वाव. आहे’ तेव्हां [नपाणकर बोलले का ‘ मी आतां मागें"[करावयाचा नाईं’प्.’ ॰अस
ह्मणन
तेंअप्त
विप्रलैं,
तावाफ्
अष्टेमावर
येता
अस
पाहून
त्यांना
त्यावेऱ्
पुढाल पाय घरून त्यास उमें कैलैं, इतवयांत सांगाल लोंफांनां नरन’ग्रळीनॅ व्यास तोंडिलैं. मग
[तपांळकय् जाऊन राजहूंस
मटलै]
याच
मनुष्यान
कोल्द्द्यफ्रँक्रर
मृद्द्यराक्तप्यैळो मुलगा
माप्गंतळी होता परंतु तो त्यांना दिलेली नाहीं, हाणून [`नफ्[णकर[न[ कोत्हापर घेऊन जवरद्रतानें मुखीशा, लप्न _लाविंर्ले. असा ह्मउप्रकर्मा मनुष्य द्दळोत[. ” [ऎ[तइ[[सक गोंष्टा व उपयुक्त माद्दिता भोग १ ला, पृष्ठ १५१. ]
१द्दे नागेश प्रम पूवापार पेंडणें नहालाचे देसाई असून त्यांस प’द्दित्य'प्न विजापूरच्या त[द्रळाहूंप्कहून देंशप्नभु असा किताब मिळाला. घाटप् सरदेसाईं यांस शत्रूच्या भीतौक्रुळ वगैरे द्रुसऱ् या ठिकाणी जाऊन राहण्याचा प्रसंग आला असतां त्यांस हें एक आंश्रश्प्द्थांनव होते या पूवप्' इ क्रीत्’हापरकरांन्री द्वारा प्नाल्योवेव्या खेंमसावत यांच्या म्…पऽना लक्ष्मॉबाईं आप्ण सखुयाईं [शदे हा मंङळा त्यांच्याकदें कांदा दिवस जाऊन राहिली होती अयें झ्यातात. पूर्वी `[सव्’ग्[व्व[_व द्दक्कीपोतुंगीज्ञ-[च्याद्दी श्नम्रनांव
