________________
अध्याय एकोणतिसापा. ७८७ चोख सुरवरां ॥४२॥ भक्तियोगाचा योगमार्ग। समूल सप्रेम शुद्ध साङ्गस्वमुखें बोलिला श्रीरंग । तें उद्धवे चार्ग अवधारिलें ॥४३॥ ऐकता भक्तीचें निरूपण । उद्धवाचे द्रवले मन । नयनी अश्रु आले पूर्ण । स्वानंदजीवन लोटले ॥४४॥ शरीर जाहले रोमाचित । चित्त जाहले हर्पयुक्त। तेणे कंठी बाष्प दाटत । स्वेदकण येत सर्वागीं ॥ ४५ ॥ माण पांगुळला जेवींचा तेथ । शरीर मंदमंद कापत । नयन पुंजाळले निश्चित । अर्धोन्मीलित ते जाहले ।। ४६ ।। औत्सुक्याचे अतिप्रीती । स्वानंदी समरसे चित्तवृत्ती । उद्धवदेहाची चिरता स्थिती। प्रारब्धं निश्चिती ते राखिले ।। ४७ ॥ जळी नाव उलयता पूर्ण । जेवी दोर राखे आवरून । तेवी मावळतां उद्धवपण । प्रारब्धे जाण राखिलें ॥४८॥ धैर्याचेनि अतिसामध्ये । आपरूनि प्रेमाचे भरित । मी कृतकृत्य जाहलो एथे। हेही निश्चित मानिले ॥४९॥ श्रीकृष्णे उद्धरिले माते । ऐशिया मानूनि उपकाराते । काय उतरायी होऊं मी यातें। ऐसे निजचित्तें विचारी ॥ ६५० ।। गुरूसी चिंतामणि देवों आता । तो चिता वाढवी चिंतिले देता । गुरूंनी दिधले अचिंत्यार्था । तेथे उत्तीर्णता कदा न घडे ॥ ५१॥ गुरूसी कल्पतरू देवा जाता । तो कल्पना वाढवी कल्पिले देता। गुरूने दिधली निर्विकल्पता । त्यासी उत्तीर्णता तेणे नव्हिजे ।। ५२ ।। गुरूसी देवों स्पशेमणी । तो स्पों धातु करी सुवर्णी । ब्रह्मत्व गुरुचरणस्पर्शनी । त्यासी नव्हे उत्तीणी परीसही देता ॥५३॥ गुरूसी कामधेनु देऊ आणोनी । ते कामना वाढवी अर्थ देउनी। गुरु निष्काम निर्गुणदानी । त्याचे उत्तीर्णी कामधेनु नन्हे ॥ ५४॥ त्रिभुवनींची सपत्ति चोख । गुरूसी देता ते मायिक । जेणें दिधली वस्तु अमायिक । त्यासी कैसेनि लोक उतरायी होती ॥ ५५ ॥ देहें उतरायी होऊं गुरूसी । तंव नम्वरपण या देहासी । नम्बरें अनश्वरासी । उत्तीर्णत्वासी कदा न घडे ।। ५६ ।। जेणे अव्हाशस दिधला आवडीं। त्यासी देऊनि फुटकी कवडी । उत्तीर्णत्वाची वाढवी गोडी । तैशी परवडी देहभाषा ॥ ५७ ॥ जीवे उतरायी होऊ गुरूसी । तव मिथ्यात्वचि जीवित्वासी । जेणे दिले सत्य वस्तूसी । मिथ्या देतां त्यासी लाजेना ॥५८ ॥ जेणे दिधले अनय रलासी । वंध्यापुत्र देवों केला त्यासी । तेवीं मिथ्यात्व जीवभावासी । उत्तीर्णत्वासी कदा न घडे ।। ५९ ॥ काया पाचा मन धन । गुरूसी अर्पिता जीवप्राण । कदा नव्हे जें उत्तीर्ण । हे उद्धवे सपूर्ण जाणितले ॥ ६६० ॥ जेथें अणुमात्र नाही दु.ख । ऐसे दिधले निजसुख । त्या गुरूसी उतरायी देख न व्हावे नि:शेख शिष्यासी ॥ ६१॥ यालागी मौनेचि जाण । उद्धवे घातले लोटागण । श्रीकृष्णाचे श्रीचरण ! मस्तकी सपूर्ण पदिले ॥ ६ ॥ मागा श्रीकृष्णे पुशिले पहा हो । उद्धवा तुझा गेला शोकमोहो । तेणे उद्धवासी जाहला विस्मयो। उत्तर द्यावया ठायो न घडेचि॥६३॥ आता चदोनि श्रीचरण । कृताञ्जली १ उत्तम प्रकार २ गामस्न आला ३ पमविदुः ४ मद झारा वित्त चाकारले आह ताबाचा पांगुळली जेधीची तेय । आपापक्चुरित । रोमाच आले ।। ५२४ ॥ अर्थोन्मीलित डोळे । वपनाती आनद ! मानुलिया मुरोमांचेनि बळें। बाहरी कापे ।। ५२८ ॥ आघवाविरोममूळा । आठी स्वेदकणिका निमळी। रेला प्रोनियाची पडियाटी। आवडे तसा ॥ ५२९ ।। -ज्ञानेश्वरी अ० १ ५ डोळे गधे उघडले ६ एकवटली ५ चिंतारहित असें खरूपचन दिले ८ उत्तराई होण्यास परीस १० मायारहित शुद्धबह ११.० (जवा शराबिनमोल १३ हात जोगन.
